گفتم بیا نگارا را، مردم در انتظارند

گفتا بگو به مردم ، من هم در انتظارم

گفتم دعا که عمریست ،ورد لب است  ما را

گفتا دعای تنها بنموده ، شرمسارم

دو روز مانده به پایان جهان ، تازه فهمید که هیچ زندگی نکرده است . تقویمش پر شده بود  و تنها  دو روز خط نخورده باقی مانده بود . پریشان شد و آشفته و عصبانی ، نزد خدا رفت تا روزهای بیشتری از خدا بگیرد .
داد زد و بد و بیراه گفت ، خدا سکوت کرد . آسمان و زمین را به هم ریخت ، خدا سکوت کرد . جیغ زد و جار و جنجال راه انداخت ، خدا سکوت کرد . به پر و پای فرشته و انسان پیچید ، خدا سکوت کرد . کفر گفت و سجاده دور انداخت ، خدا سکوت کرد .دلش گرفت و گریست و به سجاده افتاد . خدا سکوتش را شکست و گفت : «عزیزم اما یک روز دیگر هم رفت . تمام روز را به بد و بیراه و جار و جنجال از دست­دادی،تنها یک روز دیگر باقی­است. بیا و لااقل این یک روز را زندگی کن . »

لا به لای هق هقش گفت: « اما با یک روز ! با یک روز چه کار می توان کرد !؟ »

خدا گفت : « آن کس که لذت یک روز زیستن را تجربه کند ، گویی که هزار سال زیسته است و آنکه امروزش را درنمی یابد ، هزار سال هم به کارش نمی آید .» و آنگاه سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت : « حالا برو و زندگی کن .»

او مات و مبهوت، به زندگی نگاه کرد که در گودی دستانش می درخشید . اما می ترسید حرکت کند ، می ترسید راه برود، می ترسید زندگی از لای انگشتانش بریزد . قدری ایستاد... بعد با خودش گفت :وقتی فردایی ندارم ، نگه داشتن این زندگی چه فایده ای دارد . بگذار این یک مشت زندگی را مصرف کنم .

آن وقت شروع به دویدن کرد زندگی را به سر و رویش پاشید ، زندگی را نوشید و زندگی را بویید و چنان به وجد آمد که دید می تواند تا ته دنیا بدود ، می تواند بال بزند ، می تواند پا روی خورشید بگذارد ، می تواند...

او در آن یک روز آسمانخراشی بنا نکرد ، زمینی را مالک نشد ، مقامی را به دست نیاورد اما ... اما در همان یک روز دست بر پوست درخت کشید . روی چمن خوابید . کفش دوزکی را تماشا کرد .

سرش را بالا گرفت و ابرها را دید و به آنهایی که نمی شناختندش سلام کرد و برای آنها که دوستش نداشتند از ته دل دعا کرد .

او در همان یک روز آشتی کرد و خندید و سبک شد ، لذت برد و سرشار شد و بخشید ، عاشق شد و عبور کرد و تمام شد .

او همان یک روز زندگی کرد اما فرشته ها در تقویم خدا نوشتند : « امروز او در گذشت ، کسی که هزار سال زیسته بود ! »

عرفان نظرآهاری

منبع : تبیان-مطالب اعضا ء

ومن خطبة له علیه السلام

یذکر فیها آل محمد- صلی الله علیه وآله-

هُمْ عَیْشُ الْعِلْمِ، وَمَوْتُ الْجَهْلِ، یُخْبِرُکُمْ حِلْمُهُمْ عَنْ عِلْمِهِمْ، ظَاهِرُهُمْ عَنْ بَاطِنِهِمْ, وَصَمْتُهُمْ عَنْ حِکَمِ مَنْطِقِهِمْ. لاَ یُخَالِفُونَ الْحَقَّ وَلاَ یَخْتَلِفُونَ فِیهِ. هُمْ دَعَائِمُ الْإِسْلاَمِ، وَوَلاَئِجُ الْإِعْتِصَامِ، بِهِمْ عَادَ الْحَقُّ فِی نِصَابِهِ، وَانْزَاحَ الْبَاطِلُ عَنْ مُقَامِهِ، وَانْقَطَعَ لِسَانُهُ عَنْ مَنْبِتِهِ. عَقَلُوا الدِّینَ عَقْلَ وِعَایَةٍ وَرِعَایَةٍ، لاَ عَقْلَ سَمَاعٍ وَرِوَایَةٍ. فَإِنَّ رُوَاةَ الْعِلْمِ کَثِیرٌ، وَرُعَاتَهُ قَلِیلٌ.

خطبه 239-در ذکر آل محمد

فضائل اهل بیت پیامبر (ص) خاندان پیامبر (ص) مایه حیات و زنده بودن دانش، و نابودی جهل می‏باشند، بردباریشان شما را از دانش آنها خبر می‏دهد، و ظاهرشان از صفای باطن، و سکوتشان از حکمتهای گفتارشان باخبر می‏سازد، هرگز با حق مخالفت نمی‏کنند، و در آن اختلاف ندارند. آنها ستونهای استوار اسلام، و پناهگاه مردم می‏باشند، حق به وسیله آنها به جایگاه خویش باز گردید، و باطل از جای خویش رانده و نابود، و زبان باطل از ریشه کنده شد، اهل بیت پیامبر (ص) دین را چنانکه سزاوار بود، دانستند و آموختند و بدان عمل کردند، نه تنها شنیدند و نقل نمودند، زیرا راویان دانش بسیار، اما حفظ کنندگان و عمل‏کنندگان به آن اندکند.

ومن خطبة له علیه السلام

وفیها بیان صفات الحق جلّ جلاله ثمّ عظة الناس بالتقوی والمشورة

قَدْ عَلِمَ السَّرائِرَ، وَخَبَرَ الضَّمائِرَ، لَهُ الْإِحَاطَةُ بِکُلِّ شَیْءٍ، وَالْغَلَبَةُ لِکُلِّ شَیْءٍ، وَالْقُوَّةُ عَلی کُلِّ شَیْءٍ.

عظة النّاس

فَلْیَعْمَلِ الْعَامِلُ مِنْکُمْ فِی أَیَّامِ مَهَلِهِ، قَبْلَ إِرْهَاقِ أَجَلِهِ، وَفِی فَرَاغِهِ قَبْلَ أَوَانِ شُغُلِهِ، وَفِی مُتَنَفَّسِهِ قَبْلَ أَنْ یُؤْخَذَ بِکَظَمِهِ، وَلْیُمَهِّدْ لِنَفْسِهِ وَقَدَمِهِ، وَلْیَتَزَوَّدْ مِنْ دَارِ ظَعْنِهِ لِدَارِ إِقَامَتِهِِ. فَاللهَ اللهَ أَیُّهَا النَّاسُ، فِیَما اسْتَحْفَظَکُمْ مِنْ کِتَابِهِ، وَاسْتَوْدَعَکُمْ مِنْ حُقُوقِهِ، فَإِنَّ اللهَ سُبْحَانَهُ لَمْ یَخْلُقْکُمْ عَبَثاً، وَلَمْ یَتْرُکْکُمْ سُدیً، وَلَمْ یَدَعْکُمْ فِی جَهَالَةٍ وَلاَ عَمًی، قَدْ سَمَّی آثَارَکُمْ، وَعَلِمَ أعْمَالَکُمْ، وَکَتَبَ آجَالَکُمْ، وَأَنْزَلَ عَلَیْکُمُ (الْکِتَابَ تِبْیَاناً لِکُلِّ شَیءٍ)، وَعَمَّرَ فِیکُمْ نَبِیَّهُ أَزْمَاناً، حَتَّی أَکْمَلَ لَهُ وَلَکُمْ ـ فِیَما أنْزَلَ مِنْ کِتَابِهِ ـ دِینَهُ الَّذِی رَضِیَ لِنفْسِهِ، وَأَنْهَی إِلَیْکُمْ ـ عَلَی لِسَانِهِ ـ مَحَابَّهُ مِنَ الْأُعْمَالِ وَمَکَارِهَهُ، وَنَوَاهِیَهُ وَأَوَامِرَهُ، فَأَلقَی إِلَیْکُمُ الْمِعْذِرَةَ، وَاتَّخَذَ عَلَیْکُمُ الْحُجَّةَ، وَقَدَّمَ إِلَیْکُمْ بِالْوَعِیدِ، وَأَنْذَرَکُمْ بَیْنَ یَدَیْ عَذَابٍ شَدیدٍ. فَاسْتَدْرِکُوا بَقِیَّةَ أَیَّامِکُمْ، وَاصْبِرُوا لَهَا أَنْفُسَکُمْ، فَإِنَّهَا قَلِیلٌ فِی کَثِیرِ الْأَیَّامِ الَّتِی تَکُونُ مِنْکُم فِیهَا الْغَفْلَةُ وَالتَّشَاغُلُ عَنِ الْمَوْعِظَةِ; وَلاَ تُرَخِّصُوا لاَِنْفُسِکُمْ، فَتَذْهَبَ بِکُمُ الرُّخَصُ مَذَاهِبَ الْظَّلَمَةِ، وَلاَ تُدَاهِنُوا فَیَهْجُمَ بِکُمُ الْإِدْهَانُ عَلَی الْمَعْصِیَةِ. عِبَادَ اللهِ، إِنَّ أَنْصَحَ النَّاسِ لِنَفْسِهِ أَطْوَعُهُمْ لِرَبِّهِ، وَإِنَّ أَغَشَّهُمْ لِنَفْسِهِ أَعْصَاهُمْ لِرَبِّهِ; وَالْمَغْبُونُ مَنْ غَبَنَ نَفْسَهُ، وَالْمَغْبُوطُ مَنْ سَلِمِ لَهُ دِینُهُ، وَالسَّعِیدُ مَنْ وُعِظَ بِغَیْرِهِ، وَالشَّقِیُّ مَنِ انْخَدَعَ لِهَوَاهُ وَغُرُورِهِ. وَاعْلَمُوا أَنَّ یَسِیرَ الرِّیَإِ شِرْکٌ، وَمُجَالَسَةَ أَهْلِ الْهَوَی مَنْسَاةٌ لِلْإِیمَانِ، وَمَحْضَرَةٌ لِلشَّیْطَانِ. جَانِبُوا الْکَذِبَ فَإِنَّهُ مُجَانِبٌ لِلْإِیمَانِ، الصَّادِقُ عَلَی شَفَا مَنْجَاةٍ وَکَرَامَةٍ، وَالْکَاذِبُ عَلَی شَرَفِ مَهْوَاة وَمَهَانَة. وَلاَ تَحَاسَدُوا، فَإِنَّ الْحَسَدَ یَأْکُلُ الْإِیمَانَ کَمَا تَأْکُلُ النَّارُ الْحَطَبَ، وَلاَ تَبَاغَضُوا فَإِنَّهَا الْحَالِقَةُ، وَاعْلَمُوا أَنَّ الْأَمَلَ یُسْهِی الْعَقْلَ، وَیُنْسِی الذِّکْرَ، فَأَکْذِبُوا الْأَمَلَ فَإِنَّهُ غُرُورٌ، وَصَاحِبُهُ مَغْرُورٌ.

خطبه 085-صفات پرهیزکاری

علم الهی خدا به تمام اسرار نهان آگاه و از باطن همه باخبر است، به همه چیز احاطه دارد و بر همه چیز غالب و پیروز، و بر همه چیز تواناست. پندهای ارزشمند هر کس از شما در روزگارانی که مهلت دارد به اعمال نیکو بپردازد پیش از آنکه مرگ فرا رسد، و در ایام فراغت پاک باشد، پیش از آنکه گرفتار شود، و در ایام رهایی نیکوکار باشد، پیش از آنکه مرگ گلوگاه او را بفشارد، پس برای خود و جایی که می‏رود آماده باشد، و در این دنیا که محل کوچ کردن است برای منزلگاه ابدی، توشه‏ای بردارد.

پس ای مردم! خدا را! خدا را! پروا کنید، برای حفظ قرآن، که از شما خواسته، و حقوقی که نزد شما سپرده است، پس همانا خدای سبحان! شما را بیهوده نیافرید، و به حال خود وانگذاشت، و در گمراهی و کوری رها نساخته است، کردارتان را بیان فرمود، و از اعمال شما باخبر است و سرآمد زندگی شما را مشخص کرد و (کتابی بر شما نازل کرد که روشنگر همه چیز است) پیامبرش را مدتی در میان شما قرار داد تا برای او و شما، دین را به اکمال رساند، و آنچه در قرآن نازل شد و مایه رضای الهی است تحقق بخشد. و با زبان پیامبرش، کارهای خوشایند و ناخوشایند، بایدها و نبایدها را ابلاغ کرد، و اوامر و نواهی را آموزش داد، و راه عذر را بر شما بست و حجت را تمام کرد. پیش از کیفر، شما را تهدید نمود، از عذابهای سختی که در پیشروی دارید شما را ترساند، پس بازمانده ایام خویش را دریابید، و صبر و بردباری در برابر نارواییها پیشه کنید، چرا که عمر باقیمانده، برابر روزهای زیادی که به غفلت گذراندید و روی گردان از پندها بودید، بسیار کم است. به خود بیش از اندازه آزادی ندهید، که شما را به ستمگری می‏کشاند، و با نفس سازشکاری و سستی روا مدارید که ناگهان در درون گناه سقوط می‏کنید.

یادآوری ارزش‏های اخلاقی

 ای بندگان خدا! آن کس که نسبت به خود خیرخواهی او بیشتر است، در برابر خدا، از همه کس فرمانبردارتر است، و آن کس که خویشتن را بیشتر می‏فریبد، نزد خدا گناهکارترین انسانها است، زیانکار واقعی کسی که خود را بفریبد. و آن کس مورد غبطه است و بر او رشک می‏برند که دین او سالم باشد. سعادتمند آن کس که از زندگی دیگران عبرت آموزد، و شقاوتمند آنکه فریب هوا و هوسها را بخورد. آگاه باشید! ریاکاری و تظاهر، هر چند اندک باشد شرک است، و همنشینی با هواپرستان ایمان را به دست فراموشی می‏سپارد، و شیطان را حاضر می‏کند، از دروغ برکنار باشید که با ایمان فاصله دارد، راستگو در راه نجات و بزرگواری است، اما دروغگو بر لب پرتگاه هلاکت و خواری است، حسد نورزید که حسد ایمان را چونان آتشی که هیزم را خاکستر کند، نابود می‏سازد، با یکدیگر دشمنی و کینه‏توزی نداشته باشید که نابودکننده هر چیزی است، بدانید که آرزوهای دور و دراز عقل را غافل و یاد خدا را به فراموشی می‏سپارد، آرزوهای ناروا را دروغ انگارید که آرزوها فریبنده و صاحبش فریب خورده می‏باشد

ومن خطبة له علیه السلام

فی الله وفی الرسول الأکرم

الله تعالی :

الْحَمْدُ للهِ الْأَوَّلِ فَلاَ شَیْءَ قَبْلَهُ، وَالْآخِرِ فَلاَ شَیْءَ بَعْدَهُ، وَالظَّاهِرِ فَلاَ شَیْءَ فَوْقَهُ، وَالْبَاطِنِ فَلاَ شیَ دُونَهُ.

و منها فی ذکر الرسول صلی الله علیه وآله :

مُسْتَقَرُّهُ خَیْرُ مُسْتَقَرٍّ، وَمَنْبِتُهُ أَشْرَفُ مَنْبِتٍ، فِی مَعَادِنِ الْکَرَامَةِ، وَمَمَاهِدِ السَّلاَمَةِ, قَدْ صُرِفَتْ نَحْوَهُ أَفْئِدَةُ الْأَبْرَارِ، وَثُنِیَتْ إِلَیْهِ أَزِمَّةُ الْأَبْصَارِ، دَفَنَ اللهُ بِهِ الضَّغَائِنَ، وَأَطْفَأَ بِهِ الثَّوَائِرَ، وأَلَّفَ بِهِ إِخْوَاناً، وَفَرَّقَ بِهِ أَقْرَاناً، أَعَزَّ بِهِ الذِّلَّةَ، وَأَذَلَّ بِهِ الْعِزَّةَ، کَلاَمُهُ بَیَانٌ، وَصَمْتُهُ لِسَانٌ.

خطبه 095-وصف خدا و رسول

خداشناسی سپاس خدا را که اول است، و چیزی پیش از او وجود نداشت، و آخر است و پس از او موجودی نخواهد بود، چنان آشکار است که فراتر از او چیزی نیست، و چنان مخفی و پنهان است که مخفی‏تر از او یافت نمی‏شود.

ویژگیهای پیامبر (ص)

 قرارگاه پیامبر (ص) بهترین قرارگاه و محل پرورش و خاندان او شریفترین پایگاه است، در معدن بزرگواری و گاهواره سلامت رشد کرد، دلهای نیکوکاران شیفته او گشته، توجه دیده‏ها به سوی اوست. خدا به برکت وجود او کینه‏ها را دفن کرد و آتش دشمنیها را خاموش نمود، با او میان دلها الفت و مهربانی ایجاد، و نزدیکانی را از هم دور ساخت. انسانهای خوار و ذلیل و محروم در پرتو او عزت یافتند، و عزیزانی خودسر ذلیل شدند، گفتار او روشنگر، و سکوت او زبانی دیگر بود.

علی(ع) امام ناشناخته

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا کند

قسم به ذات کبریا ،ز یمن مرتضی کند

خدا چو هست رهنمون ، مگو دگر چرا و چون

که او کند هر آنچه را که حکمت اقتضا کند

ز قدرت یداللهی ، کسی ندارد آگهی

وسیله اش بود علی ، هر آنچه را خدا کند

به جنگ بدر و نهروان ، علی است یکه قهرمان

نگر که دست حق عیان ، قتال اشقیا کند

به روی دوش مصطفی، نهد چو پای مرتضی

نگر به بت شکستنش ، که در جهان صدا کند

به رزم خندق و احد، به قتل عمروعبدود

خدا به دست دست خود، لوای حق به پا کند

چو افضل از عبادت خلایق است ، ضربتش

علی تواند این عمل ، شفیع ماسوی کند

به پیشگاه کردگار، ز بسکه دارد اعتبار

دیون جمله بندگان ، تواند او ادا کند

نماز، بی ولای او، عبادتی است بی وضو

به منکر علی بگو، نماز خود قضا کند

هر آنکه نیست مایلش ، جفا نموده با دلش

بگو دل مریض خود، به عشق او شفا کند

علی است آنکه تا سحر، سرشک ریزد از بصر

پی سعادت بشر، ز سوز دل دعا کند

علی انیس عاشقان ، علی پناه بی کسان

علی امیر مٶمنان ، که مدح او خدا کند

پس از شهادت نبی ، که را سزد به جز علی

که تا به حشر آدمی ، به کارش اقتدا کند

قسیم نار و جنتش ، ترازوی محبتش

که مٶمنان خویش را، ز کافران جدا کند

گهی به مسند قضا، گهی به صحنه غزا

گهی به جای مصطفی ، که جان خود فدا کند

علی است فرد و بی نظیر، علی مجیر و دستگیر

که نام دلگشای او، گره ز کار وا کند

ز کار قهرمانیش ، پر است زندگانیش

نگین پادشاهیش ، به سائلی عطا کند

امیر کشور عرب ، ثنا کنان ، دعا به لب

برد طعام نیمه شب ، عطا به بینوا کند

ز کوی شاه اولیا، که مهر اوست کیمیا

کجا روی ، بیا بیا ، که دردها دوا کند

کنیم چونکه های وهوی ، به پیشگاه لطف هو

خدا نظر کند به او ، علی نظر به ما کند

دل علی گداخته ، که با زمانه ساخته

امام نا شناخته ، ز خلق شکوه ها کند

پس از وفات فاطمه ، کشید دامن از همه

که ختم عمر خویش را ، به کنج انزوا کند

ز قبر بنت مصطفی ، کجا رود، علی ، کجا

که نیست یار آشنا، دلش زغم رها کند

سرشک بر دو عین او ، ز اشک زینبین او

که گریه بر حسین او، به یاد کربلا کند

علی غریب و خون جگر ، ز هجر یار نوحه گر

کنار آن جدار و در ، اقامه عزا کند

(حسان) بگیر دامنش ، قسم به حق محسنش

گره گشای انبیا ، حوائجت روا کند