علی(ع) امام ناشناخته

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خدا کند

قسم به ذات کبریا ،ز یمن مرتضی کند

خدا چو هست رهنمون ، مگو دگر چرا و چون

که او کند هر آنچه را که حکمت اقتضا کند

ز قدرت یداللهی ، کسی ندارد آگهی

وسیله اش بود علی ، هر آنچه را خدا کند

به جنگ بدر و نهروان ، علی است یکه قهرمان

نگر که دست حق عیان ، قتال اشقیا کند

به روی دوش مصطفی، نهد چو پای مرتضی

نگر به بت شکستنش ، که در جهان صدا کند

به رزم خندق و احد، به قتل عمروعبدود

خدا به دست دست خود، لوای حق به پا کند

چو افضل از عبادت خلایق است ، ضربتش

علی تواند این عمل ، شفیع ماسوی کند

به پیشگاه کردگار، ز بسکه دارد اعتبار

دیون جمله بندگان ، تواند او ادا کند

نماز، بی ولای او، عبادتی است بی وضو

به منکر علی بگو، نماز خود قضا کند

هر آنکه نیست مایلش ، جفا نموده با دلش

بگو دل مریض خود، به عشق او شفا کند

علی است آنکه تا سحر، سرشک ریزد از بصر

پی سعادت بشر، ز سوز دل دعا کند

علی انیس عاشقان ، علی پناه بی کسان

علی امیر مٶمنان ، که مدح او خدا کند

پس از شهادت نبی ، که را سزد به جز علی

که تا به حشر آدمی ، به کارش اقتدا کند

قسیم نار و جنتش ، ترازوی محبتش

که مٶمنان خویش را، ز کافران جدا کند

گهی به مسند قضا، گهی به صحنه غزا

گهی به جای مصطفی ، که جان خود فدا کند

علی است فرد و بی نظیر، علی مجیر و دستگیر

که نام دلگشای او، گره ز کار وا کند

ز کار قهرمانیش ، پر است زندگانیش

نگین پادشاهیش ، به سائلی عطا کند

امیر کشور عرب ، ثنا کنان ، دعا به لب

برد طعام نیمه شب ، عطا به بینوا کند

ز کوی شاه اولیا، که مهر اوست کیمیا

کجا روی ، بیا بیا ، که دردها دوا کند

کنیم چونکه های وهوی ، به پیشگاه لطف هو

خدا نظر کند به او ، علی نظر به ما کند

دل علی گداخته ، که با زمانه ساخته

امام نا شناخته ، ز خلق شکوه ها کند

پس از وفات فاطمه ، کشید دامن از همه

که ختم عمر خویش را ، به کنج انزوا کند

ز قبر بنت مصطفی ، کجا رود، علی ، کجا

که نیست یار آشنا، دلش زغم رها کند

سرشک بر دو عین او ، ز اشک زینبین او

که گریه بر حسین او، به یاد کربلا کند

علی غریب و خون جگر ، ز هجر یار نوحه گر

کنار آن جدار و در ، اقامه عزا کند

(حسان) بگیر دامنش ، قسم به حق محسنش

گره گشای انبیا ، حوائجت روا کند